Rozwój

Najpierw musimy nauczyć się słuchać co woda, rzeki, jeziora, bagna, lodowce do nas mówią...

Ten, kto odkrywa siebie w swoim przeciwniku zachowuje spokój umysłu i nie przywiązuje się do rezultatów własnego działania.

Ziemia pod naszymi stopami ciągle uczy nas tego, że nie ma się czego bać, bo jakkolwiek odchodzimy w końcu z tego świata, to prawdę mówiąc nigdy go nie opuszczamy.

W rodzinie, w której każdy ma swoje miejsce nie trzeba udowadniać, że ktoś jest lepszy, a ktoś inny gorszy.

Całe moje życie przeniknięte jest energią, każdy mój ruch, każdy krok jest wspomnieniem słońca, dzięki któremu to wszystko jest możliwe.

Może watro, jakkolwiek wydaje się to być szalone i niemożliwe zacząć dostrzegać coś, co trzeba chronić i pielęgnować w najbliższej okolicy. Powoli odkrywać i na nowo uczyć się własnego miejsca: starych drzew, zdziczałych parków, zapomnianych stawów...

Świadomość tego, jak niewiele wiemy o cudzie życia na naszej planecie chroni nas przed arogancją i jednocześnie przed nieuzasadnionym przekonaniem, że technika uratuje świat.

To, co produkujemy i co ostatecznie okazuje się niepotrzebne, jak w lustrze odbija nasz własny obraz, w którym stawiamy siebie poza światem przyrody.

Ciągle nam ta przyroda jakoś przeszkadza . A to szkodniki w leśnictwie czy rolnictwie, a to jakieś wirusy czy bakterie, a to wilki, które zagryzają zwierzęta gospodarskie, a to wreszcie ekolodzy...

Zamiast ujarzmiać rzeki powinniśmy je podpatrywać i pokornie uczyć się z nimi współistnieć.