Rozwój

Całe moje życie przeniknięte jest energią, każdy mój ruch, każdy krok jest wspomnieniem słońca, dzięki któremu to wszystko jest możliwe.

Może watro, jakkolwiek wydaje się to być szalone i niemożliwe zacząć dostrzegać coś, co trzeba chronić i pielęgnować w najbliższej okolicy. Powoli odkrywać i na nowo uczyć się własnego miejsca: starych drzew, zdziczałych parków, zapomnianych stawów...

Świadomość tego, jak niewiele wiemy o cudzie życia na naszej planecie chroni nas przed arogancją i jednocześnie przed nieuzasadnionym przekonaniem, że technika uratuje świat.

To, co produkujemy i co ostatecznie okazuje się niepotrzebne, jak w lustrze odbija nasz własny obraz, w którym stawiamy siebie poza światem przyrody.

Ciągle nam ta przyroda jakoś przeszkadza . A to szkodniki w leśnictwie czy rolnictwie, a to jakieś wirusy czy bakterie, a to wilki, które zagryzają zwierzęta gospodarskie, a to wreszcie ekolodzy...

Zamiast ujarzmiać rzeki powinniśmy je podpatrywać i pokornie uczyć się z nimi współistnieć.

Gdy identyfikujemy się z nadrzędną całością, to otwiera się taka przestrzeń wolności, o której nasze małe „ja” śnić nigdy nie mogło. To prawdziwa wolność od przymusu bycia wolnym.

Dramatycznie spadająca bioróżnorodność jest naszą własną agonią, ponieważ istniejąca sieć życia stanowi warunek przetrwania naszego ludzkiego świata.

Pamiętacie biblijną historię wypędzenia człowieka z raju? Niezależnie od tego, czy jesteśmy wierzący czy nie, historia ta niesie niezwykle interesujący przekaz dotyczący naszej kondycji w świecie...

Większość z nas prawdopodobnie odpowie, że tak. Prawie każdy człowiek kocha przyrodę i stara się jej jakoś pomagać. A jednak z pomaganiem należy obchodzić się bardzo ostrożnie!