Zwrócenie się ku uważności to jeden ze sposobów na nawiązanie kontaktu z mózgiem emocjonalnym, o którym wspominałam w poprzednim wpisie.
Abyśmy mogli dotrzeć do historii zapisanych w naszym ciele, musimy oswoić się z - jakże znajomym! - uczuciem gniecenia w żołądku, ściskiem w okolicy serca czy uciskiem w klatce piersiowej.
Kiedy przyjmiemy te somatyczne odczucia, wtedy powoli odszyfrujemy mapę naszych blokad zapisanych w ciele.
Często już samo zauważenie, że jesteśmy spięcie, podenerwowani, zaniepokojeni wystarczy, aby te uczucia zmieniły się. Niekoniecznie zniknęły, ale - co ważne - zmieniły się. To właśnie uważność, stałe powracanie do tego, co tu i teraz, pozwala nam być dłużej przy stanach - czy to emocjonalnych czy fizycznych - które towarzyszą nam właśnie teraz.
Poznanie dynamiki odczuć, które płyną z ciała, oswaja z własnymi emocjami, z wrażeniami cielesnymi, a w efekcie - z życiem. To ważny etap, choć nie jest to ani łatwe, ani przyjemne. To naturalne, że osoby, które zepchnęły swoje trudne doświadczenia i wyparły je ze świadomości, intuicyjnie boją się "poczuć siebie". Nieświadomie obawiają się ponownej traumatyzacji.
Owszem, jest to wbrew logice, ponieważ mimo, że traumatyczne zdarzenia mamy już za sobą, to nasz mózg emocjonalny o tym nie wie. Zachowuje sie nadal tak, jakby te trudne rzeczy działy się właśnie teraz. Wystarczy tylko mała iskra, coś (słowo, zapach, gest, ruch, odczucie w ciele), co będzie wyzwalaczem bolesnych doznań.
Nie ma jednak innego sposobu na uporanie sie z przeszłością zapisaną w ciele, jak otworzenie się na pełną gamę wewnętrznych odczuć, powolne i we własnym tempie; ze świadomością, że zawsze można zatrzymać się w tej podróży ku sobie, a kolejny krok nie musi być wymuszony. Można pozostać dłużej przy danym odczuciu i dać sobie czas na poczucie, jak ono się zmienia, kiedy na przykład zmienimy pozycję lub kiedy zmieni się coś na zewnątrz. Możemy wtedy zobaczyć jak to coś, co niemal nas zalewa falą emocji wciąż tworzy się i zmienia.
Kiedy będziemy potrafili powiedzieć sobie "kiedy odczuwam lęk przed tym czego nie mogę nawet nazwać, zobaczyć, wtedy czuję ścisk w żołądku i zaczyna brakować mi oddechu" będzie to znak, że jesteśmy na dobrej drodze "ku czuciu siebie". Jeśli będziemy potrafili przy tym zostać i dać sobie czas, aby potestować jak to uczucie się zmienia, to otworzy się przed nami szersza przestrzeń do doświadczania życia.
Dopiero, kiedy nauczymy się radzić sobie z tym, co czujemy tu i teraz, w tak naprawdę bezpiecznym otoczeniu, przyjdzie pora na zajęcie się swoją traumą, najlepiej oczywiście przy wsparciu terapeuty. Jednak pierwszym krokiem powinno być rozwinięcie i pogłębienie świadomości ciała tak, abyśmy mogli przejść do głębszej pracy.
