Rozwój

Stwierdzenie, że zazen jest praktyką cielesną, może u niektórych osób wywołać spore zaskoczenie: "jak to? skoro zen jest ścieżką duchową, to gdzie tutaj miejsce dla ciała, chodzi przecież o doskonalenia ducha, o jego trening?".

Wiele osób, które spotykam, tęsknią za tym, aby być naprawdę wysłuchanym. Ja też za tym tęsknię. To takie uczucie, kiedy wiesz, że to co mówisz, ląduje w umyśle i sercu drugiej osoby.

Obecnie wiele mówi się o zerwaniu więzi z ciałem, o odcięciu od ciała, utracie kontaktu z doznaniami somatycznymi. I to nie tylko w kontekście traumy.

Już nie raz przyglądaliśmy się czym jest świadomość ciała, zastanawialiśmy jak ją odkrywać w sobie na nowo, jak pogłębiać. Teraz chciałabym, abyśmy zatrzymali się przy pytaniu: czy można ją w ogóle utracić, czy trzeba jej rzeczywiście szukać...

Ktoś kiedyś powiedział, że ciało mówi to, o czym umysł woli milczeć lub o czym boi się nawet pomyśleć … Zagłębiając się w zagadnienia psychosomatyki trudno się z tym nie zgodzić!

Dotyk odgrywa ogromną rolę w naszym życiu. Każdy z nas odczuwa potrzebę dotykania i bycia dotykanym. Dzieci pozbawione fizycznego kontaktu ze swoimi opiekunami nie mogą prawidłowo się rozwijać zarówno na poziomie fizycznym jak i emocjonalnym.

Właściwie nie ma powodu żeby się przejmować tym, że kogoś nie ma. Miał być, był wcześniej, wniósł co miał wnieść, wyniósł co miał wynieść. Skoro zadanie ma się dobrze to jego (nieobecnego) nieobecność nie przeszkadza.

Pierwszy dzień trzy dniowego warsztatu na zakończenie długiego cyklu szkoleniowego zawiera tylko 3 ćwiczenia. Mało. Mało?

W sumie na czym polega różnica między praktyką zazen a tak popularnym teraz mindfulness? Przecież obie praktyki nawiązują do buddyzmu, w czym więc tkwi różnica? A może jej nie ma?

Uważność - pojęcie ostatnio bardzo popularne, wręcz modne, w rozwoju osobistym odmieniane przez chyba wszystkie przypadki, a jednocześnie nie tracące przez to nic ze swojej jakości.