Proponuję Ci jedną minutę eksperymentu. Pracę z wyobraźnią. Ćwiczenie równowagi emocjonalnej. Trening zarządzania sobą w relacjach z ludźmi i zadaniami. Wizualizację tę wykonuję, gdy czuję własną niestabilność, zawahanie lub niepewność. Wówczas, kiedy moje zaangażowanie w zadanie lub relację staje się zbyt duże - tak duże, iż blokuje ono moją swobodę pracy lub niezależności albo zbyt słabe - tak małe, że popadam w stagnację. To zadanie jest wizualizacją kształtu klepsydry – figury zdrowego zaangażowania, a więc docenienia równowagi. Opowiem Ci moją wyobrażoną klepsydrę - znak czasu, ruchu, działania - i - zatrzymania w nawykach, marginesie myśli i wstrzymaniu się.
Dozowanie emocji – przepływ (przypływy i odpływy)
Zarządzanie sobą w relacjach to sztuka podejmowania decyzji o byciu w równowadze. Bez emocji i ich przepływów bylibyśmy martwi, jednak te same emocje, jeśli przeskalować ich natężenia do maksimum lub minimum zagrażają naszym relacjom z ludźmi i z zadaniami. Jeśli kochamy za bardzo, popadamy w symbiotyczne uzależnienie od kochanej osoby. Jeśli zbyt mocno boimy się zadania, uciekamy od realizacji w prokrastynację. Przypływy i odpływy emocji nadają życiu smak i uleganie ich skrajnym wartościom – od czasu do czasu – daje nam poczucie niepowtarzalności doświadczeń, tajemnic życia. Ważna jest jednak nasza wewnętrzna stabilność. Radzenie sobie z przepływem pomiędzy krańcami doświadczeń to, jak definiują to różne, współczesne nurty psychoterapii, stabilność i równowaga zwana zdrowym nietrzymaniem afektów. W świadomym przepływie kryje się nasza wrażliwość ujarzmiona pewnością radzenia sobie z sobą.
Metafora klepsydry – figura równowagi
Wizualizację klepsydry jako figury osobistej równowagi rozpocznij od wyobrażenia sobie kształtu pięknej, historycznej klepsydry, czyli zegara wypełnionego piaskiem. Zobacz ją w swoim ulubionym materiale, czy będzie ona wykonana z drewna, kamienia, a może złota? Zobacz piękno jej równowagi części dolnej i górnej, które po przesypaniu piasku można odwrócić i zacząć odliczanie od nowa. Zobacz w końcu sypiący się piasek, jego spokój opadania ziarenko po ziarenku. Po takich kilku sekundach widzenia, aby zobaczyć, wyobraź sobie, że podstawą klepsydry jest wszystko to, co wiążemy zwykle z pojęciem introwersji, Twojego intymnego świata wewnętrznego, tego, co najbardziej Twoje. Co to jest? Co to dla Ciebie znaczy? Teraz z podstawy przejdź wyżej i zauważ maleńkie przewężenie, którym część dolna przyjmuje piasek z części górnej, to linia Twojego ja – ego – decyzyjności. To Ty decydujesz co ze świata zewnętrznego, czyli (w Twojej wizualizacji) z górnej części klepsydry przenika do świata wewnętrznego, co dopuszczasz i czemu dajesz uwagę. Górna część klepsydry to Twoje świadome otwarcie na świat, to, co nazwiesz ekstrawersją. Co to jest? Jak chcesz zarządzać tym otwarciem na co dzień. Razem, całość i harmonijną sumę introwersji (podstawy) i ekstrawersji (góry) klepsydry chcę, na okoliczność tego ćwiczenia, nazwać zdrową ambiwersją. W akademickiej psychologii osobowości ambiwertyk to typ pośredni pomiędzy ekstrawertykiem i introwertykiem, a więc osoba o cechach mieszanych. Ja poprzez zdrową ambiwersję rozumiem świadome zarządzenie własną wrażliwością w relacjach z ludźmi i z zadaniami, dozowanie tego, co najlepsze i z introwersji, i z ekstrawersji. Jak harmonijna strużka piasku w klepsydrze płynąca zdrowym, zrównoważonym zaangażowaniem.
Rysunek – narzędzie do zarządzania sobą
Jeśli zaproponowana wizualizacja wyda Ci się sensowna i przydatna, możesz pójść dalej i zastosować własny rysunek klepsydry jako narzędzie do zarządzania sobą w konkretnych relacjach z osobami i z zadaniami. Ja stosuję taki rysunek jako wsparcie dla dobrego nawyku wyrównywania przepływu poziomu moich emocji i zaangażowań w osoby i zadania. W chwilach zawahań szkicuję klepsydrę. I więcej widzę w swoich działaniach jej „góry” (ekstrawersji, zewnętrza), czyli zadań dla świata: badania, prezentowania, publikowania, bycia w przestrzeni publicznej, tym bardziej dbam o „dół” (introwersję, wnętrze) klepsydry. Przykład? Realizuję publiczne wystąpienie (ekstrawersja), planuję na dzień po nim wyprawę do lasu, spotkanie z przyjaciółką albo samotną kawę. W zależności od tego, co podpowiada mi intuicja. Zewnętrze dopuszczam do wnętrza świadomie. Każdy krok do przodu równoważę krokiem do tyłu, w głąb siebie. I nie jest to zadanie dla mistyków lub buddyjskich mnichów. Nawyk wizualizacji po pewnym czasie staje się taką samą umiejętnością, jak prowadzenie dobrego organizera. Uczymy się dzięki niemu harmonii na co dzień. Bo można wizualizować jadąc autobusem albo medytując w jaskini. Można też dać sobie przestrzeń dla skarbów introwersji odkurzając dywan. Da się! Ćwicz!
