Często, gdy spotyka nas coś nieprzyjemnego mamy skłonność do tego, by: różnymi sposobami próbować przepędzać złe myśli i trudniejsze emocje lub dogłębnie analizować to, co nam się przytrafia. Z pewnością kojarzysz myśli w stylu: "Dlaczego tak się dzieje", "Co zrobilam/zrobiłem nie tak?", "Czemu się tak czuje".
Czasem warto spróbować zmienić strategię? Z pomocą przychodzi a k c e p t a c j a .
I nie chodzi o to, by być zrezygnowanym i biernym. Mówię o akceptacji jako:
z a u w a ż e n i u i u z n a n i u tego, co aktualnie się dzieje w moim świecie - czy to wewnętrznym czy zewnętrznym. Zauważam = widzę i potrafię to nazwać ("czuję złość"). Uznaję = nie wypieram, a przyjmuję ("to jest w porządku, że teraz czuję zlość").
Akceptacja daje szansę na to, by nie reagować automatycznie, a dokonywać wyborów. Pomaga nie wpadać w nakręcającą się spiralę negatywnych myśli i nieprzyjemnych emocji.
Dzięki akceptacji, zamiast w walkę wchodzimy w otwartość, ciekawość i obserwację. To trochę tak jakbyśmy byli podróżnikami, którzy zwiedzają nowy ląd. Nie dyskutujemy z tym, dlaczego w miejscu, które odwiedzamy jest tak jak jest, tylko przyglądamy się okolicy z ciekawością. Obserwujemy i przyjmujemy rzeczywistość.
Zauważenie i uznanie tego, co się nam przydarza powoduje, że to "coś", zupełnie jak za dotknięciem magicznej różdżki nagle traci na sile i intensywności. Staje się znośne i do przeżycia. Nie blokuje, a uczy.
