Czym są granice, o których tyle się mówi w psychologii? Jaki jest ich związek ze świadomością ciała, skoro nie chodzi tutaj jedynie o granice cielesne? Dlaczego to tak ważny temat, nie tylko dla naszego życia osobistego, ale także dla relacji, które tworzymy?
Nikt z nas nie ma wątpliwości, że zwykle wyczuwamy, kiedy nasze granice są przekraczane. Jednocześnie nie każdy z nas ma świadomość, że znajomość i świadomość własnych granic jest ważna, aby respektować także granice innych. Wszystko jest tutaj ze sobą powiązane. Praca, energia, czas włożony w pracę czyli tak naprawdę w odczucie i ucieleśnienie własnych granic, jest jednocześnie inwestycją w nasze relacje z innymi, nie tylko z najbliższymi osobami.
Trudno w jednym zdaniu zamknąć definicję granic, ale chyba trafnie oddaje to stwierdzenie, że znajmość tego kim jestem, jakie są moje zasoby, za co biorę odpowiedzialność, co na mnie wpływa, czego obawiam się, a do czego lgnę jest fundamentem pewnego rodzaju wolności, a z niej wynikają własnie nasze granice. Co więcej, jest to wręcz system granic, bo mamy tutaj na myśli granice fizyczne, emocjonalne, ale wspomina się też w literaturze o granicach intelektualnych i duchowych.
Co jest czym? Granice fizyczne to czywiście te, które dotyczą intymności, kontaktów fizycznych, które w różnym zakresie są przypisane do bliskch nam osób, a w innym do nieznajomych. Granice emocjonalne opierają się na tym, że potrafimy odczuć i nazwać nasze emocje, które pojawiają się w kontakcie z jakąś osoba czy w jakieś sytuacji. Intelektualne wynikają z kolei z naszych potrzeb, dzięki nim możemy specyzować nasze pragnienia i nie mylimy ich z pragnieniami innych. Z kolei granice duchowe dotyczą naszych wartości i przekonań.
To wszystko zamyka się w pojęciu granic, które są niezwykle dla nasz ważne, gdyż mają wpływ na poprawę jakości naszego życia.
Dzięki zadbaniu o rozwijanie i pogłębianie świadomości ciała możemy zbudować rekację z samym sobą, z naszym ciałem. Dzięki pracy nad świadomością ciała i uważnośćią możemy zrozumiumieć jak, kiedy i po co ciało kumunikuje się z nami. Z kolei dzięki tej komunikacji mamy możliwość wyczucia co dzieje się w nas z tym konkretnym momencie, jakie są nasze potrzeby, obawy i pragnienia. Możemy też wyczuć jaki jest następny krok, co jest bezcenne w momentach, kiedy wydaje nam się, że musimy podjąć jakąś decyzję.
Łącząc świadomość ciałą z pracą nad granicami, będzie po prostu czuli, kiedy są one zagrożone, a kiedy zostały już przekroczone. Rzadziej zdarzy się nam przekraczanie granic innych ludzi. To ważne!
Jak pewnie sami doświadczacie, ciało wysyła nam bardzo konkretne somatyczne sygnały, że nasze granice są zagrożone. Może to być ucisk w szczęce, uczucie gorąca na twarzy, mdłości, ból żołądka, uczucie wewnętrznego zamrożenia albo na odwrót - wewnetrznego rozdygotania, zawroty głosy, nerowy śmiech lub potrzeba ucieczki. Każdy z nas na swój osobisty zestaw sygnałów ostrzegawczych. Jeśli zaufamy swojemu ciału, ono także się na nas otworzy i wtedy będziemy mieli zawsze przy sobie kogoś, kto będzie prowadził nas przez życie.
Oczywiście kuszące jest dążenie do ustalenia granic raz na zawsze, na jednym warsztacie, na całe życie. Tymczasem nie ma takiej możliwości, poneważ zdrowe granice są nie tylko czytelne dla innych i adekwatne czyli dostosowane do każdej sytuacji i osoby, ale przede wszystkim elastyczne, czyli zmienne. Wszystko się wciaż zmienia: my, sytuacja, ludzie, kontekst. Trwanie przy raz ustalonych granicach byłoby bardzo ograniczające. Jak się pewnie domyślacie wymaga to od nas stałej praktyki, uważności na siebie, rozwijania świadomości ciała. To istotne, bowiem w trudnych momentach potrafimy się bardzo spiąć i wtedy kontakt z własnymi odczuciami z ciała jest trudniejszy i wymaga dużej delikatności, uważnosci, wręcz czułości wględem siebie.
Jednak warto zrobić ten krok - poczuć siebie, wsłuchać się w siebie, zostać nieco dłużej przy komunikatach, które nam ciało wysyły. Szczególnie przy tych, które są szeptami, a nie już krzykiem ...
