Domknięcie figury
Metafora domknięcia figury ma na celu uruchomienie naszej wyobraźni w kontekście podstawowej wiedzy geometrycznej. Chodzi tu o przypomnienie zasad rysowania figur płaskich, których linia musi się „domknąć”, aby miały one sens matematyczny. Co ciekawe: w przyrodzie figury niedomknięte nie występują. W planie rozwojowym tą „linią” jest nasza aktywność życiowa. Figura domknięta to „załatwiona sprawa”, „dokończone zadanie” lub „zamknięty wątek”. Domykanie życiowych figur gwarantuje nam równowagę psychiczną. Jak się mówi na gruncie psychoterapii: niedomknięte figury są figurami poszarpanymi lub wampirzącymi. To ostatnie określenie świetnie oddaje niszczący charakter wampirzenia, a więc wysysania z nas życiowej energii przez niedokończone zadania i nieuporządkowane relacje. Przerwane zadania, niewyjaśnione konflikty, niedokończone lub – przeciwnie – niefortunnie zerwane znajomości, oddziałują na naszą podświadomość i niszczą nasze poczucie własnej wartości. Skąd biorą się trudności w domykaniu figur? Czasem jest to - paradoksalne - „za bardzo chcę” i (totalnie) definiuję się przez osiągnięcie celu, co zawsze rodzi lęki i napięcia dekoncentrujące nas w realizacji zadania lub rozwoju relacji. W relacjach prywatnych bywa to - zjawisko, które nazywam - zaciskaniem oczu na rzeczywistość, czyli: wprawdzie skompromitowałeś się już trzy razy, ale dam ci czwartą szansę, bo przecież moje oczekiwanie twojej jakości jest łatwiejsze niż konfrontacja z życiem takim, jakie ono jest. Niekiedy lęk przed poznaniem prawdziwej osoby w drugim człowieku maskuje pytanie: a co, jeśli nie jesteś tym, za kogo cię mam – albo – a, co jeśli, przeszacowałam twoją uczciwość? Lęki te zgubnie usztywniają nasze słabe granice psychiczne i społeczne, w tym brak umiejętności pozostania w samotnej racji wobec ataku większości lub przyznania się do utraty zaufania dla osoby, która nadużyła naszego zaufania. Błędne koło niedomkniętych figur powoduje, że tkwiąc w wampirycznych relacjach lub wampirzących zadaniach, blokujemy się na nowe szanse i nowe osoby. Wampir niedokończonego procesu ssie z nas życie i rozwój, kradnąc nam witalność.
Wyjście z asany
W jodze klasycznej - praktykowanej według metody B.K.S Iyengara - odpowiednikiem psychologicznego „domknięcia figury” jest psychofizyczny proces „wyjścia z asany”, a więc moment uważnego, świadomego i odpowiedzialnego powrotu z trwania w asanie (tu: pozycji jogicznej ciała) do cielesnego punktu początkowego, do pozycji wyjściowej ciała. „Wyjście z asany” następuje albo wtedy, kiedy zalecany przez nauczyciela planem sesji jogicznej, czas minie („asana zadziała”), albo wtedy, kiedy „wejście do asany” nastąpiło w szkodliwych warunkach i na przykład powoduje dyskomfort bólowy adepta. Obie te sytuacje uczą praktykujących jogę głębokiej, psychofizycznej świadomości ciała i umiejętności odczytywania jego potrzeb i granic. Etyczność tej postawy wyczulenia na własne zasoby i ograniczenia jest rewelacyjną szkołą radzenia sobie z sobą i innymi. Uczymy się bowiem, „kiedy wyjść” i „opuścić” (zadany sobie dyskomfort), „odpuścić” (niepotrzebnemu napięciu) lub iść dalej w rozwoju (zakończyć relację). „Wyjście” jest tu synonimem świadomości i odpowiedzialności (odsyłam Cię też do eseju - Praktykowanie ciała Innego w jodze. Ku antropologii świadomego adepta: https://joga-abc.pl/ku-antropologii-swiadomego-adepta/). Wyjście z asany to lekcja wyczuwania i dostrzegania momentów wzięcia odpowiedzialności za siebie, za swój rozwój i za wybór relacji. Bo zawsze istnieje szansa wyjścia!
